Vandaag en gisteren hebben we een hele mooie tocht gemaakt door de Sahara. We hebben de ‘extreme’ route genomen. Die route gaat over off road ‘piste’ wegen. Dat kan van alles zijn, van rots en stenen waardoor de vullingen uit je kiezen rammelen, tot fesh-fesh: verschrikkelijk mul Sahara zand waar zelfs de 4x4’s met moeite doorheen komen. Zoiets als in NL op het strand ligt. Omdat de route van ca. 240 km. te lang is om in 1x te rijden, is hij verdeeld over 2 dagen met een overnachting met een kampement in de tenten halverwege.
De deelnemers aan de Challenge zijn opgedeeld in twee groepen vertrokken op dag 1. Wij zaten in de eerste groep met veel 4x4’s, om de 2WD auto’s weer los te trekken. Voor deze eerste dag stond een route van ca. 110 km op het programma. De route begint nog goed en gaat grotendeels door een (vrijwel) droge rivierbedding. Dat is afwisselend zanderig en stenig, en daar komt de auto nog goed doorheen. De route is vaak lastig te herkennen. We rijden op coördinaten in een GPS navigatiesysteem. Maar daarnaast kom ik erachter dat mijn gratis navigatieapp op de telefoon het pad warempel ook kent, zodat we net als thuis op de TomTom het lijntje achterna kunnen rijden dwars door de woestijn. Het uitzicht is schitterend en veel afwisselender dan ik had gedacht. Sporadische begroeiing met struikjes en soms een individuele boom. Regelmatig staan er langs de route ook grote boerderijen/huizen van leem (Kashba’s). En werkelijk overal, ook op de meest afgelegen plaatsen, komen er in no-time wat locals op een brommertje naar ons toe m te kijken hoe het gaat. En natuurlijk om te vragen naar bier, cadeaus, en petten of t-shirts.
Ongeveer halverwege wordt de route een stuk slechter en verandert in mul zand. De enige manier om daar doorheen te komen met onze auto is wat lucht uit de banden laten lopen voor meer grip en dan plankgas in de eerste versnelling. Brullend ploegen we zo door het zand. De Benz doet dat heel behoorlijk, maar een Volvo V70 met voorwielaandrijving, en bovendien een veel te zware kist op het dak loopt steeds vast. We komen uiteindelijk 4 of 5x vast te zitten, waarvan 2x doordat we vanwege de Volvo moeten stoppen op een onhandige plek en daardoor zelf ook niet meer weg kunnen komen. Dit is natuurlijk wel waarvoor we gekomen zijn. De jeeps hebben er de handen vol om de 2WD auto’s los te trekken op deze plaatsen waar ze zelf ook moeilijk door komen, en het tempo zakt een stuk terug. De Subaru’s hebben wel 4WD en lopen niet zo snel vast, maar liggen ondanks de verhoogde vering laag op de grond en raken nogal wat stenen. Na een tijdje blijkt dat bij een Subaru de aandrijfas is geraakt, waardoor die enge geluiden maakt. Ook sommige uitlaten raken vaak de grond en klinken nu erg sportief.
Na veel gezwoeg bereiken we het eindpunt volgens het routeboek. Dat ligt tegen een berghelling waar de sterkste jeep ons en de andere 2WD auto’s met moeite en een aanloop door het mulle zand tegenop trekt. Maar het is de moeite waard. Vanaf deze plek hebben we een ‘stunning view’ naar het westen over de vallei waar we morgen doorheen gaan, en een indrukwekkende zonsondergang zien. 
Dit is waarvoor we naar de Sahara zijn gekomen. We maken veel foto’s en films. De lucht is glashelder, en als het donker wordt zijn er enorm veel sterren te zien. Op de berg zetten we nog net voor zonsondergang de tenten op. Van de kist die op het dak van de Volvo zat maken we een mooi kampvuur. Dat ding was veel te zwaar.
De volgende dag maken we ons op voor weer zo’n zware dag. Om 8:00 zijn alle tenten en het ontbijt opgeruimd en gaan we weer verder. Maar het valt nu erg mee. Na het kamp eindigt het mulle zand en wordt de ondergrond weer harder en steniger. En de Volvo rijdt zonder kist op het dak veel beter en loopt nu nog maar zelden vast. Hij krijgt nog wel 2 lekke banden. Na een half uurtje komen weer op het track van de piste weg en rijden we eigenlijk tamelijk probleemloos de route verder. Wel oppassen voor de stenen overal, een iets te hoge steen kan de onderkant van de motor beschadigen of een lekke band veroorzaken. Ondanks de hoge veren horen nog regelmatig stenen tegen de bodemplaat slaan, maar alles blijft gelukkig heel. De schade aan de Benz is vooralsnog beperkt tot twee verdwenen wieldoppen en een door steenslag beschadigd koplampglas. De etappe op deze tweede dag hebben we snel gereden nu we niet vast hebben gestaan en rond 12:00 komen we aan bij camping Oasis Palmares bij Zagora. Een heerlijke camping om weer eens goed te douchen. In Zagora doen we daarna wat inkopen. We kunnen tanken en er is gelukkig weer eens een PIN apparaat. Hier staan ook veel campers die over de weg zijn gekomen. Het is weer de bewoonde wereld, en er is dus ook wifi om het blog aan te vullen.
De tweede groep hebben we de afgelopen twee dagen niet meer teruggezien. We zijn heel benieuwd hoe die zich hebben gered en of ze ook de piste over zijn gekomen.
Morgen staat weer een route over de piste op het programma naar Foum Zguid. Volgens het routeboek is dat de zwaarste van de reis. We gaan het met de Benz proberen, maar er zijn ook heel wat deelnemers die de route over de weg nemen om de auto te sparen.