Weer 'out of Africa' hebben we op 25 maart in de Voorschotense Herensocieteit een presentatie gegeven van onze indrukken en ervaringen. En we hebben ook wat filmpjes op You Tube gezet voor de liefhebbers van bewegende beelden:

Samenvatting van de reis: https://youtu.be/RHVreJcc-nc       
Door het team 'Don't hurry, be Wappy' is een film gemaakt waarin ook mooie acties staan van het lostrekken van de Benz:  https://www.youtube.com/watch?v=bjf8XLnlVg4 (20:40 en 29:25).

Tot slot nog even over de financiële afwikkeling. Tenslotte was de reis naast het avontuur ook bedoeld om in Afrika hulp te bieden en hebben veel sponsors daarvoor hun bijdrage beschikbaar gesteld. In totaal hebben de sponsors naast de bijdragen aan benzinekosten en de vele spullen zoals truien, petten, etc. een bedrag bijeengebracht van 850 euro. Dat is evenals de opbrengst van de auto bij de veiling van 1300 euro overgemaakt naar de Solar Foundation The Gambia.

Op 20 feb. bezoeken we Dakar met de bus. De gids waarschuwt ons al dat het daar erg druk en vol is, en dat klopt. Bovendien trekt zo’n groepje hollandse kaaskoppen allemaal foute helpers aan die je constant aanspreken. We bezoeken een lokale kledingfabriek maar laten de shirts maar voor wat ze zijn. 

Daarna een kroeg. Daar worden we even goed opgelicht. We vragen naar de prijs van een biertje (1200 franc, ca. 2 euro voor 0,65l). Lijkt ons redelijk tot we zien dat achter de bar een prijslijst hangt waarop staat dat het maar 200 franc kost. Hoewel we die hogere prijs gewoon betalen start onze gids bij vertrek nog een stevige discusie met de eigenaar van de kroeg dat hij op deze manier de toeristen wegjaagt.

Op 21 februari rijden we de laatste etappe, van Dakar in Senegal naar Banjul in Gambia. Bij Banjul varen normaal 4 ponten. Maar helaas zijn er nu 3 defect, zodat er maar 1 over is. En die heeft ook veelvuldige storingen, de wachttijd schijnt inmiddels te zijn opgelopen naar meer dan 4 uur. 

Het alternatief is 4 uur omrijden naar Farafenni, waar de rivier veel smaller is en wordt overgestoken met een kleine pont die wel betrouwbaar is. Uiteindelijk kiezen we voor die lange route. In totaal 450 km. over soms zeer slechte wegen, hoewel ze met een dikke rode lijn op de kaart staan. Daarbij komt ook de grensovergang van Senergal naar Gambia, dus we doen 13 uur over de rit.

De route duurt eindeloos met veel oude vrachtwagens die vaak maar stapvoets rijden. Op een gegeven moment worden we bij een politiepost aangehouden. We hebben een vrachtauto ingehaald over een doorgetrokken witte lijn is de beschuldiging aan ons en de twee auto’s achter ons. Hmm. Zou kunnen kloppen. Dat gaat 12.000 Senegal Francs per auto kosten, en de rijbewijzen moeten we vast afgeven. Gelukkig zijn we wel zo handig alleen het internationale rijbewijs te geven. Da’s toch 17 euro per auto. Gerard-Jan van de achterste auto gaat eens even kletsen. Resultaat is dat hij zijn winterjas ruilt voor de rijbewijzen, zodat we weer door kunnen. Ach als we terugkomen in Nederland is de winter toch al bijna over.

De weg gaat vaak nog dwars door de dorpen heen, en dat is wel erg leuk om te zien. Afrika is enorm kleurrijk. We zien overal mensen met mooie gewaden. En ook hier loopt het vee overal gewoon direct langs de weg, dus steeds goed uitkijken voor koeien en geiten die zo vanuit de berm de weg op lopen. Dat zullen we ook wel weer missen in Nederland. Vooral het laatste stuk weg naar de grens met Gambia is heel erg slecht. Soms erger dan de piste wegen in Marokko. De gaten in het asfalt zijn enorm, we zien twee keer dar er een vrachtwagen door is gekanteld, zodat die kapot naast de weg ligt. 

Met de auto is het dus steeds slalommen om die gaten heen, en vaak overschakelen naar de het pad dat is ontstaan naast de weg en ook erg slecht is. En dan rijden we dus wel op de N4, de doorgaande weg naar het zuiden. Auto’s hebben hier veel te lijden en het tempo ligt erg laag.

Rond het middaguur passeren we de grens naar Gambia. Weer de inmiddels gebruikelijke rituelen met papieren, loketten en ongeveer 2 uur werk dankzij de hulp van een Nederlander die al jaren in Gambia woont, Arthur van Aalst. 

Na de grens volgt al snel de pont en kort daarna is er ineens weer een goede asfalt weg, helemaal tot aan Banjul waar we tegen de avond aankomen. Vanaf de grens rijdt een gids met ons mee. ’s Avonds worden Aart en ik nog geinterviewd door de Gambiaanse televisie. 

De uitzending moet op Youtube staan, als we die te pakken krijgen dan zal ik het linkje bij de blog toevoegen. Gambia (Kololi) is trouwens erg toeristisch. Het klimaat in februari is lekker, en het wemelt er van de hollanders, sinds Corendon goedkope vluchten naar de zon hier aanbiedt. We kunnen hier zelfs bij Eddy's hollandse snacks bestellen.

Het bijzondere aan de Challenge is toch wel dat de reis behalve het halen van de bestemming nog zo’n duidelijk doel heeft: de veiling van de auto’s voor het goede doel. Zaterdag de 22^e staat in het teken van het leegruimen van de auto. We gaan langs de Kairaba Nuserey School. Daar geven we alle spullen af die we vanuit Nederland hebben meegenomen. 

 Ze willen ook dolgraag alle andere zaken zoals de krat met het restant aan eten, de kookspullen en het oude gereedschap hebben. We krijgen een rondleiding met uitleg bij de school. Ze vertellen dat een van de dingen die ze doen is om kinderen van de omliggende boerderijen mee te nemen op excursie. Die kinderen hebben vaak nog nooit in een auto gezeten, en nog nooit een asfaltweg gezien hoewel we maar 25 km. van de hoofdstad Banjul zitten. Een keer daarheen op excursie is dus al een enorme ervaring voor ze.

De dag erna, de 23^e is de veiling. Verzamelen voor kijkers om 10:00 bij het stadion, waar vanaf 11:00 de veiling start. Er zijn 17 auto’s te verkopen. Onze Benz doet het redelijk, de opbrangst is 62.000 Dalasi (ca. 1300 euro). 

Aangezien er contant moet worden afgerkend en het grootste biljet 100 Dalasi is (2 euro), gaat het meteen om hele stapels en tassen met geld.

De nieuwe eigenaar is er blij mee, en wij gaan met een taxi terug. Vreemd idee dat we nu de auto kwijt zijn die het zo trouw gedaan heeft de hele reis. Daarmee sluiten we de reis wel in stijl af. Morgen vliegen we naar huis terug, klaar om vrouw en kinderen weer in de armen te sluiten. En natuurlijk om alle familie, vrienden en collega’s weer te spreken die hebben geholpen om deze mooie reis mogelijk te maken.

De 19^e begint rustig. We rijden een heel stuk van zo’n 100 km langs het strand van St. Louis naar Dakar. Daarvoor moeten we wachten tot het hoogwater geweest is, dus pas rond 14:00 kunnen we het strand op.

Vanaf het hotel rijden we langs de scheepswerven bij St. Louis. Dat is echt terug naar de middeleeuwen. De boten zijn van hout en ze worden nog helemaal met de hand gebouwd. Er komt geen elektrisch apparaat aan te pas en er werken dus ook vele mensen aan die boten. 

Waarschijnlijk goedkoper dan machines. Van onze gids John hoor ik dat het hardhout komt van de bossen in het zuiden van Senegal. 

 

 

De gevangen vis wordt ter plekke op de kade verhandeld, dus het is een grote drukte met kraampjes, handelaren en volop karren met paarden en ezels. We hebben er mooie filmpjes van gemaakt.

 

 

 

 

 

We zien ook creatieve manieren om geiten te vervoeren. Drie op het dak of een op je rug, het kan allemaal.

 

 

 

Bij de opgang naar het strand moeten we een stuk mul zand door om naar het harde zand bij de vloedlijn te komen. Inmiddels weten we hoe het moet. Lucht uit de banden, en Aart rijdt onze barrel plankgas in de 2^e versnelling in een keer naar de vloedlijn. Dat lukt niet alle deelnemers, het kost een uurtje om iedereen erdoor te krijgen. Daarna een schitterend stuk langs het strand. Dat zand is heel vlak en prima om over te rijden. Het strand is vrijwel leeg. We komen langs een paar vissersdorpen en we zien wat paarden en ezelskarren die over het strand rijden. Ineens een bericht op de radio. 

Er is een rode auto op zijn kant gerold.. Het blijkt de Rocky van Joost en Johannes te zijn. Op een hobel in het zand is die omgerold en op zijn zij in de branding geland. De schrik is groot, de voorruit ligt eruit en de auto is gedeukt, maar Joost en Johannes mankeren niets. De auto wordt snel weer rechtopgezet en start weer. Het avontuur blijkt ook nog 2 lekke banden opgeleverd te hebben. Omdat de Rocky wielen nu op zijn wordt er maar een wiel van de Feroza jeep opgezet. Die is een maatje kleiner, maar de velg past dus ze kunnen doorrijden.

Na dit avontuur gaat de rit over het zand verder en we komen verschillende vissersdorpen tegen waar de boten met de vangst net aan land komen. Aan het eind van het strand volgt weer een lang stuk mul zand met de opgang terug de duinen in. Het wordt saai, maar ook dat redt onze Mercedes in 1x. Aan het einde van de opgang ineens: DE FINISH bij Lac Rose!

We maken mooie foto's, er is koud bier, en we eten met z’n allen aan grote tafels op een schitterende locatie. Hier zou je prima vaker heen kunnen gaan voor een vakantie. 

 

 

 

 

 

Yes, we hebben het gered. We zijn van Amsterdam naar Dakar gereden met een schitterende route. Morgen een rustdag en dan door naar Gambia voor het laatste stukje.

De 18^e weer eens kilometers maken. Dit keer van Mauretanië de grens over naar Senegal. Na de overnachting op het strand bij Nouakchott alles weer inpakken en eerst voltanken. Helaas is er maar een pomp die benzine verkoopt, diesel is veel beter verkrijgbaar. De pomp is bovendien erg langzaam, dus het duurt ruim een uur om alle auto’s en de jerrycans weer te vullen. Bij het tanken is er veel belangstelling voor de Trabant. Die heeft op de motorkap een miniatuur strandje met palmboom en dame in bikini gemaakt in de velg van het reservewiel. Niet alleen de auto, maar vooral ook die dame in bikini trekt erg veel aandacht.

Nuoakchott is een behoorlijk ruige stad. We rijden er omheen om het drukke centrum te vermijden, maar het team met de C5 maakte de dag ervoor mee dat hun auto werd klemgezet omdat ze die wilde kopen. Gelukkig was er een ander team dat door hun auto te verplaatsen weer zorgde dat ook de C5 weg kon. Dat soort incidenten maken je wel voorzichtig.

Na deze stad rijden we over een gruwelijk slechte asfaltweg met grote gaten waarin moeiteloos hele wielen verdwijnen. In een vorige editie is een auto daarin zo beschadigd dat ze de rit moesten opgeven. Bij onze editie rijden alle auto’s en de motor nog steeds, ondanks dat er wel eens een een stuk gesleept moest worden. We rijden naar de grens met alle 18 auto's van de challenge in konvooi. Dat betekent ook dat elke keer als er aan een auto iets mankeert het hele spul stopt. En met de gaten in de weg scoren we een afgescheurde uitlaat, een lekke koelwaterslang een gescheurde bezineslang van de motor, en dan moeten we ook nog stoppen voor veel politieposten en een lunch. Kortom, de ruim 300 km blijkt een hele lange dag te worden.

Omdat de corruptie bij de meest logische grensovergang bij Rosso zo groot is, heeft de organsatie een alternatieve kleine grensovergang vlak bij de kust gevonden. De weg daarnaartoe gaat door een wildpark in de wetlands. En in tegenstelling tot het Banc d’Arguin lopen daar inderdaad allerlei beesten. We zien wilde zwijnen met jongen, flamingo’s en allerlei andere vogels en natuurlijk koeien en dromedarissen. De omgeving wordt nu ook veel groener. Er zijn weer struiken en bomen, het lijkt meer een soort savanne. De weg van 50 km door het park is een soort karrespoor. Een pisteweg van slechte kwaliteit. Constant om de kuilen heen sturen en regelmatig gaat het track van de eigenlijke weg af omdat het beter is om naast de weg te rijden dan op de weg zelf met enorme kuilen.

Onze Benz schommelt en bromt er onverstoorbaar doorheen. Hoewel we nu soms wel wat horen tokkelen. De bodemplaat onder de motor heeft een klap gekregen waardoor soms de motor tegen de plaat aan tikt. Morgen dus maar even kijken of we die plaat weer een beetje kunnen terugbuigen. Maar vergeleken met sommige andere auto’s die nu echt uit elkaar aan het vallen zijn houdt hij zich heel goed terwijl we ook alle ‘extreme’ trajecten hebben gedaan met onze barrel.

Rond 17:00 komen we bij de grens. Gelukkig is de grensovergang weer door onze gids Sidi voorbereid. Na veel praten en gedoe komen we er doorheen. De beruchte ‘passavant’ (soort vergunning om in Senegal de weg op te mogen) kost ineens 50 euro ipv de 30 uit het roadbook. Maar bij de grensovergang in Rosso schijnt het honderden euro’s te kunnen worden, dus we doen het er maar mee. Ook bij deze grens weer volop bedelende kinderen en handelaren in allerlei T-shirts, sigaretten, en ‘traditioneel’ houtsnijwerk. 

Na de grens gaan we naar Saint Louis, ca. 30 km verder. Onderweg valt op dat Senegal toch een stuk welvarender is dan Mauretanië. Er is weer een normale asfaltweg zonder grote gaten, waarop zelfs ook lijnen staan. En er zijn plaatsnaamborden. Alles in hetzelfde type als in Franrijk, dus het is net of we in zuid Frankrijk rijden.

Bestemming is hotel ‘La Sainte-Louisienne’ in Saint Louis in Senegal. Wat een luxe om weer een normale kamer te hebben met een echte werkende douche. De eerste in 4 dagen, dus dat is heel erg welkom. En hier is ook weer bier te koop om het diner compleet te maken en de ontberingen weer even te vergeten. Dan lekker slapen, morgen is alweer de laatste dag voor de finish in Dakar. Dat is ongeloofelijk snel gegaan. 

Foto's uit Mauretanië

Omdat de Wifi in Mauretanië wat onbetrouwbaar is worden de foto's in Nederland geupload.

Na de rustdag in Dakhla is het klaarmaken voor het echte werk: de grens over naar Mauretanië. Op de 14^e rijden we van Dakhla in de Westelijke Sahara naar Nouadhibou in Mauretanië. De rit gaat prima, Marokko investeert veel in de Westelijke Sahara om er nieuwe bewoners naartoe te trekken. Daarom is bv. ook de benzine en diesel er heel betaalbaar (benzine is 85 ct/liter). Er zijn wel veel militaire politiecontroles onderweg. Maar inmiddels kennen we dat. Gewoon dat kopietje met de onze persoons en autogegevens geven en na een kort praatje in het beste schoolfrans mag je weer verder.

Tegen de middag bereiken we de grensovergang. Ondanks dat onze gids, Sidi, erbij is, kost het ca. 3 uur om Marokko uit te komen. Daarbij is het heel belangrijk dat je met dezelfde auto het land verlaat waarmee je ook bent binnengekomen. Ze willen voorkomen dat auto’s worden verkocht, het levert je een naheffing op van ca. 4500 euro zo is ons verteld. Wel weer jammer, want er wordt al veel belangstelling getoond voor onze Mercedes die in Marokko volksauto nr. 1 is.

Na Marokko volgt een stuk van 5 km. niemandsland. Een vuil stuk grond waar overal autowrakken en plastic rommel ligt. Er is geen echte weg, meer een route over zand en ruwe stenen waar alles en iederen overheen moet. Ook de vrachtwagens met oplegger die we voorbij zien komen.

De grens bij Mauretanië gaat veel sneller. In een half uur zijn we daar door de papiermolen heen waarbij het paspoort wordt gescand en we zelfs onze vingerafdrukken in een computer moeten registreren. Bij de grens krijgen we ook de militaire escorte mee. Die zal ons de hele route door Mauretanië begeleiden, soms afgewisseld door de politie in vergelijkbare pick-up trucks. De militairen zijn overigens heel vriendelijk en vooral nieuwsgierig naar die gekken met oude auto’s. We geven ze een pakje goedkope sigaretten uit Marokko. Aan het eind van de dag rijden we naar de camping Abba in Nouadhibou. Bij die stad zien we ook echte armoede. Geiten die in de middenberm scharrelen om wat te eten te vinden in het plasic afval en zand. Er groeit nauwelijks iets. Overal kinderen die je vragen om kado’s. Pinnen kunnen we ook niet, alleen bij een schimmige handelaar de euro’s of Dirhams wisselen.

De camping is erg rudimentair, maar er is zelfs wifi, dus we kunnen weer even met het thuisfront bijpraten met de whatsapp. Althans, als het niet plat ligt doordat alle challengers tegelijk willen internetten. Luxeproblemen..

De volgende ochtend is het op tijd weer op. De deelnemers worden verdeeld in een groep die 3 dagen gaat trekken door het Banc d’ Arguin nationaal park, en de overige 3 die het met hun auto niet ziet zitten om dat nog te gaan doen. Het is weer off-road rijden, en de auto’s en bestuurders zijn al aardig ‘fatigue’.

We gaan dat park maar eens proberen en maken 3 groepen van 5 auto’s (en een met als 6^e de motorrijder). Uiteraard wordt de Mercedes door onze gids Mohammed uitgekozen om in mee te rijden, dus we hevelen wat bagage over naar collega’s zodat er een stoel vrijkomt. Na het tanken rijden we deze eerste dag dwars door het nationaal park. Er is niet zoveel natuur, het is vooral heel veel zand en stenen. Het waait hard, en het zicht is regelmatig erg beperkt. In zo’n storm is het ook koud, echt truien en lange broek aan in de Sahara. Het fijne zand waait overal in. Alles is bedekt onder een laag stof, alle knoppen en schakelaars gaan vastzitten en de telefoons bewaren we in het dashboardkastje tegen het ergste zand en stof. De route is met 2WD auto’s behoorlijk lastig, maar we blijven rijden tot tegen de avond. Daar vergist de voorste gids zich en stuurt de auto’s door het mulle zand. De rest volgt er als eendjes achteraan, dus even later staat bijna alles vast. Met veel trekken en duwen in de storm lukt het uiteindelijk alle auto’s los te krijgen zodat we in het donker naar de plek rijden waar we overnachten, ergens  in ‘the middle of nowhere’ in het park. Tentje opgezet en ondanks de harde wind en flapperende tent toch lekker geslapen.

De volgende dag vervolgen we de route door het park. Nu komt er steeds meer begroeiing en duinen als we richting de kust gaan. We krijgen nog wat pittige stukken met mul zand, maar inmiddels hebben we zoveel ervaring dat we er probleemloos doorheen komen. De laatste 50 km. rijden we over het strand. Dat gaat prima. Het is veel vlakker dan de off road piste wegen, en ook beter dan veel van de slechte asfalt wegen met grote gaten. Aan het einde van de dag zetten we weer onze tenten op in het zand net achter het strand. Nu we al deze dagen in de natuur zitten krijg je ook de goede gesprekken. We maken weer een goed kampvuur, Bert heeft een gitaar mee, en wij gooien de 5 liter vieux in de strijd die we van vriend Hein meegekregen hebben. Sinds Marokko is alcohol lastig te krijgen, dus het bier is allang op. De vieux is erg welkom en wordt nu aangelengd met chocolademelk, cola en fanta.. We slapen als marmotten.

De derde dag verlaten we het Nationaal park en na een kort stukje over de piste komen we weer bij de asfaltweg. We weten nu dus dat het mogelijk is om de hele route van Amsterdam naar Dakar te rijden over asfalt, maar de detours over de piste die we hebben gemaakt maken de rit wel heel veel leuker dan alleen dat asfalt blijven volgen. Bij het begin van de asfaltweg pompen we de banden weer op. Hier is een klein vissersdorpje bij de weg. Ook hier weer echte armoede. De dode vissen liggen langs de weg. En ik denk naast de weg een stuk touw te zien liggen dat bij nader inzien een half in het zand begraven dode geit blijkt te zijn. Overal plastic flessen afval. En daar tussendoor spelen kinderen met en oud fietswiel. We hebben inmiddels ook geleerd om als we wat uitdelen zoals petjes dat pas te doen bij het wegrijden. Als je dat doet terwijl je nog stilstaat dan breken er zo ongeveer vechtpartijen uit om je heen. Deze dag rijden we verder door naar een camping aan het strand, ca. 20 km. voor Nuoakchott. Daar verlaten de gidsen ons ook weer na drie dagen meegereden te hebben. Nouakchott is de hoofdstad van Mauretanië. Er wonen ca.1,5 mln mensen in deze stad zonder riolering. De camping ligt mooi aan de kust. We slapen weer op het strand. Het ziet er magnifiek uit met wit zand en strooien parasols. En Wifi. 

Morgen weer vroeg op, dan krijgen we 400 km abominabele weg vol gaten waarin eerder auto’s zijn gesneuveld op weg naar Saint Louis, over de grens met Senegal. 

Op 12 februari hebben we weer een flink stuk gereden, zodat we de dag erna, de 13^e, in Dakhla een rustdag hebben. De rit langs de kust van TanTan naar het zuiden is een eindeloos lange en saaie en smalle 2 baans asfaltweg. Rechts is soms de oceaan te zien, links alleen maar kale stenige vlakte. Toch schrikken we even flink als de auto met een snelheid van ruim 100 km/u een klapband krijgt. Dit maal is het rechtsvoor. Waarschijnlijk veroorzaakt door een deuk in de velg van het terreinrijden, in combinatie met de winterbanden die toch niet goed tegen de warmte kunnen. Het goede nieuws is dat we nu weer een wiel minder hebben dat ruimte inneemt, zodat spullen naar de achterbak kunnen en de achterbank wat leger wordt.

We komen op deze weg weer heel veel politie controleposten tegen. Elke keer hetzelfde verhaal uitleggen en voor de vorm de A4 tjes geven met daarop onze gegevens en die van de auto. Agenten en andere mannetjes vragen constant om bier en andere alcohol. Voor de controle bij TanTan waren we met name gewaarschuwd. Bij vertrek was ons al meegegeven dat de laagste ‘betaling’ waar een Challenge team ooit mee was weggekomen een vuile onderbroek was. Maar tot onze verbazing mogen we na de (uitgebreide) controle zonder verdere betaling weer door. Een nieuw record voor de Challenge. Het blijft onduidelijk of het ligt aan het anti corruptie programma in Marokko, of dat we rijden met een tamelijk grote groep van 8 auto’s waardoor zo’n mannetje met grote pet door 17 Hollanders met een verzameling barrels wordt belaagd.

Dakhla blijkt een opvallend dynamische stad met een mooie boulevard langs de kust. Vreemde gewaarwording om zo midden in de woestijn ineens zo’n grote stad te zien. De eerstvolgende plaats is honderden kilometers weg. We hebben met een mooie groepskorting kamers in het 3* Regency Beach hotel weten te boeken zodat we een echt bed en douche hebben. En op het dak een zwembad(je). Zo komen we die rustdag wel door, hoewel Aart zo moe is dat hij een paar uur op bed in slaap valt. Hier delen we ook auto opnieuw in en kijken hem weer even na. De 2 overgebleven winterbanden maken we reservewiel, zodat we weer rijden op de zomerbanden. We helpen Joost en Johannes met de reparatie van de koppeling van hun Rocky. 

We ontmoeten ook onze gids die ons morgen de grensovergang naar Mauretanië gaat begeleiden.

Op 10 februari rijden we de 'extreme' route van Zagora naar Foum Sguid. Volgens het routeboek is dat de zwaarste etappe. Alleen voor 2WD auto’s als er goede 4WD bij zijn, en de auto moet een goede bodemvrijheid hebben staat er in de beschrijving. Dat lijkt ons wel een mooie uitdaging voor de Benz, en samen met 4 jeeps en 2 Subaru’s met 4 wielaandrijving vertrekken we op tijd om de route van ca. 130 km te kunnen halen in een dag. 

De route begint op een stenen pad. Goed begaanbaar, maar wel oppassen dat de stenen de onderkant van de motor niet raken. Na ca. 40 km beginnen de ‘sikkelduinen’. Dat zijn duinen die zich vormen op een harde ondergrond en door de wind steeds verplaatsen. De route over de piste bestaat hier ook niet echt, het is een weg zoeken tussen de duinen door in ongeveer de juiste richting. De ondergrond is steenachtig, daar gaat de Benz probleemloos overheen, maar het zand van de duinen is erg mul. Daar kunen we alleen doorheen met voldoende snelheid. Zolang we niet langzamer gaan dan ca. 30 km/u blijft alles goed gaan. Daardoor moet de jeep die voorop rijdt wel snel de weg tussen de duinen door zoeken, en dat lukt ze steeds net op tijd. Maar bij een dieper dal gaat het fout. 

We hebben te weinig snelheid en de auto zakt direct in het mulle zand tot op de bodem weg. Gelukkig lukt het ons daar weer uit te trekken waarbij de jeeps elkaar zelf ook moeten helpen. Uiteindelijk blijkt het de enige keer te zijn dat we vast komen te zitten. 

Wel is het deze dag erg winderig. Zo erg zelfs dat het een echte zandstorm wordt, en je soms de auto en de weg voor je niet meer kunt zien. En net midden in zo’n storm krijgen we een lekke band. We hebben hem in 5 minuten verwisseld, maar er waait direct al heel veel zand in de auto. En dat fijne zand blaast door de roosters ook de auto in. Resultaat is nu dat werkelijk alles onder het zand zit en zelfs de knoppen van de radio schurende geluiden maken. De Benz vindt het ook niet erg leuk. De motor besluit vanaf nu erg hoog stationair te gaan draaien. Op zich kunnen we er gewoon mee rijden, maar het is erg irritant dat de motor steeds staat te brullen als we stilstaan. Deze dag eindigen we in Foum Sguid op een camping. Daar komen aan het eind van de middag ook weer de deelnemers van de eerste groep aan die we inmiddels al 3 dagen niet meer hadden gezien. Erg leuk om de verhalen uit te wisselen. ’s Avonds eten we pannenkoeken met onze Zeeuwse vrienden (‘de Daltons’) en is er weer een kampvuur.

De dag erna maken we veel kilometers. We rijden naar het zuid-westen tot voorbij TanTan naar Akhfennir, om te proberen de dag erna naar Dakhla te komen in de Westelijke Sahara. Door deze afstand te rijden in 2 dagen in plaats van de 3 uit het routeboek hebben we in Dakhla een extra rustdag voor we in Mauretanië weer een natuurpark in gaan voor 3 dagen.

Vandaag en gisteren hebben we een hele mooie tocht gemaakt door de Sahara. We hebben de ‘extreme’ route genomen. Die route gaat over off road ‘piste’ wegen. Dat kan van alles zijn, van rots en stenen waardoor de vullingen uit je kiezen rammelen, tot fesh-fesh: verschrikkelijk mul Sahara zand waar zelfs de 4x4’s met moeite doorheen komen. Zoiets als in NL op het strand ligt. Omdat de route van ca. 240 km. te lang is om in 1x te rijden, is hij verdeeld over 2 dagen met een overnachting met een kampement in de tenten halverwege.

De deelnemers aan de Challenge zijn opgedeeld in twee groepen vertrokken op dag 1. Wij zaten in de eerste groep met veel 4x4’s, om de 2WD auto’s weer los te trekken. Voor deze eerste dag stond een route van ca. 110 km op het programma. De route begint nog goed en gaat grotendeels door een (vrijwel) droge rivierbedding. Dat is afwisselend zanderig en stenig, en daar komt de auto nog goed doorheen. De route is vaak lastig te herkennen. We rijden op coördinaten in een GPS navigatiesysteem. Maar daarnaast kom ik erachter dat mijn gratis navigatieapp op de telefoon het pad warempel ook kent, zodat we net als thuis op de TomTom het lijntje achterna kunnen rijden dwars door de woestijn. Het uitzicht is schitterend en veel afwisselender dan ik had gedacht. Sporadische begroeiing met struikjes en soms een individuele boom. Regelmatig staan er langs de route ook grote boerderijen/huizen van leem (Kashba’s). En werkelijk overal, ook op de meest afgelegen plaatsen, komen er in no-time wat locals op een brommertje naar ons toe m te kijken hoe het gaat. En natuurlijk om te vragen naar bier, cadeaus, en petten of t-shirts.

Ongeveer halverwege wordt de route een stuk slechter en verandert in mul zand. De enige manier om daar doorheen te komen met onze auto is wat lucht uit de banden laten lopen voor meer grip en dan plankgas in de eerste versnelling. Brullend ploegen we zo door het zand. De Benz doet dat heel behoorlijk, maar een Volvo V70 met voorwielaandrijving, en bovendien een veel te zware kist op het dak loopt steeds vast. We komen uiteindelijk 4 of 5x vast te zitten, waarvan 2x doordat we vanwege de Volvo moeten stoppen op een onhandige plek en daardoor zelf ook niet meer weg kunnen komen. Dit is natuurlijk wel waarvoor we gekomen zijn. De jeeps hebben er de handen vol om de 2WD auto’s los te trekken op deze plaatsen waar ze zelf ook moeilijk door komen, en het tempo zakt een stuk terug. De Subaru’s hebben wel 4WD en lopen niet zo snel vast, maar liggen ondanks de verhoogde vering laag op de grond en raken nogal wat stenen. Na een tijdje blijkt dat bij een Subaru de aandrijfas is geraakt, waardoor die enge geluiden maakt. Ook sommige uitlaten raken vaak de grond en klinken nu erg sportief.

Na veel gezwoeg bereiken we het eindpunt volgens het routeboek. Dat ligt tegen een berghelling waar de sterkste jeep ons en de andere 2WD auto’s met moeite en een aanloop door het mulle zand tegenop trekt. Maar het is de moeite waard. Vanaf deze plek hebben we een ‘stunning view’ naar het westen over de vallei waar we morgen doorheen gaan, en een indrukwekkende zonsondergang zien. Dit is waarvoor we naar de Sahara zijn gekomen. We maken veel foto’s en films. De lucht is glashelder, en als het donker wordt zijn er enorm veel sterren te zien. Op de berg zetten we nog net voor zonsondergang de tenten op. Van de kist die op het dak van de Volvo zat maken we een mooi kampvuur. Dat ding was veel te zwaar. 

De volgende dag maken we ons op voor weer zo’n zware dag. Om 8:00 zijn alle tenten en het ontbijt opgeruimd en gaan we weer verder. Maar het valt nu erg mee. Na het kamp eindigt het mulle zand en wordt de ondergrond weer harder en steniger. En de Volvo rijdt zonder kist op het dak veel beter en loopt nu nog maar zelden vast. Hij krijgt nog wel 2 lekke banden. Na een half uurtje komen weer op het track van de piste weg en rijden we eigenlijk tamelijk probleemloos de route verder. Wel oppassen voor de stenen overal, een iets te hoge steen kan de onderkant van de motor beschadigen of een lekke band veroorzaken. Ondanks de hoge veren horen nog regelmatig stenen tegen de bodemplaat slaan, maar alles blijft gelukkig heel. De schade aan de Benz is vooralsnog beperkt tot twee verdwenen wieldoppen en een door steenslag beschadigd koplampglas. De etappe op deze tweede dag hebben we snel gereden nu we niet vast hebben gestaan en rond 12:00 komen we aan bij camping Oasis Palmares bij Zagora. Een heerlijke camping om weer eens goed te douchen. In Zagora doen we daarna wat inkopen. We kunnen tanken en er is gelukkig weer eens een PIN apparaat. Hier staan ook veel campers die over de weg zijn gekomen. Het is weer de bewoonde wereld, en er is dus ook wifi om het blog aan te vullen.

De tweede groep hebben we de afgelopen twee dagen niet meer teruggezien. We zijn heel benieuwd hoe die zich hebben gered en of ze ook de piste over zijn gekomen. 

Morgen staat weer een route over de piste op het programma naar Foum Zguid. Volgens het routeboek is dat de zwaarste van de reis. We gaan het met de Benz proberen, maar er zijn ook heel wat deelnemers die de route over de weg nemen om de auto te sparen.

Vanwege het slechte bereik in de woestijn heb ik (Dorien) vanuit het thuisfront een aantal foto's toegevoegd die Aart via Whatsapp heeft rondgestuurd. Als Geert weer een fatsoenlijke wifi verbinding heeft zal hij er ongetwijfeld nog wat spannende toelichting op geven.. Update: zie de blogs hieronder en erboven..

Dag 6 van onze reis gaat van Meski Oasis naar Merzouga. Ongeveer 100 km, dus we kunnen dit keer rustig aan doen. Nadat we ons tentje hebben opgeruimd besluiten we gebruik te maken van het aanbod voor een restaurantje voor ontbijt op het dakterras ‘Chez Said’. Prima eten, mooi uitzicht, en er staat nog een Hollander die vertelt dat hij al 13 jaar hier komt. Hij vertelt ook dat de camping bij Meski eigendom is van het hele dorp. Daarom lopen er zoveel opdringerige mannetjes rond die van alles willen verkopen zonder dat er een campingbaas is die ze wegstuurt. Ze leven van de opbrengst van de camping en de winkeltjes erbij. Maar het sanitair daar is het smerigste dat we tot nog toe gezien hebben (en dat wil wat zeggen..), daarover maken ze zich niet druk. 

Na het ontbijt spreken we bij het vertrek een lokale Marokkaan. We zijn met 2 collega challengers waaronder een met een Opel Omega die wel heel erg laag op de grond hangt, en we vragen of hij een goede garage weet die hem kan verhogen. Uiteraard kent een local wel een vriend van een broer van zijn neef, en na een telefoontje krijgen we de boodschap dat we naar de volgende plaats, Erfoud, moeten rijden. Bij de ingang van het dorp staat dan iemand op ons te wachten. Met in het achterhoofd de boodschap om eerst een prijs af te spreken en daarna pas iemand aan de auto te laten komen rijden we naar Erfoud. Daar zit inderdaad een lokale garage die wel raad weet met het ophogen van te zware auto’s. De apparatuur is erg eenvoudig, maar ergens van een zolder komen een paar sterke achterveren en binnen 20 minuten staat de Omega weer op normale rijhoogte. En dat zonder speciaal gereedschap. Gewoon 7 mannetjes die met een lange ijzeren staaf de oude achterveren eruit duwen en de nieuwe er zo weer in...

Met de ervaring van de laatste dagen dat ook onze auto toch nog af en toe de grond raakt willen we kijken of de vering van onze Barrelbenz ook nog wat hoger kan. Ook al omdat we hier heel veel Taxi Mercedessen zien rondrijden met wel 5 personen achterin en 3 voorin. En die hangen ook niet op de grond.. Uiteraard zijn die veren ook beschikbaar. En ze zien er heftig uit, deze zijn echt nog een stuk sterker dan wat wij al hadden gemonteerd. Een uurtje later rijden wij ook met nog hogere achterkant rond voor een prijsje dat lager is dan 2 veren in NL. Nu is het echt een Afrikaanse taxi. Deze veren zijn zo hoog dat de bodemvrijheid perfect is, maar de vering is wel veel stugger geworden. Nou ja, voor ons doel is het zo prima.

De oude veren neemt een derde challenger mee die er later zijn Volvo V70 nog een stuk sterker weet te maken door ze binnenin de originele achterveren toe te voegen. Past precies. Door de hogere veren kunnen we ook weer 2 van 4 wielen van het dak halen en in de achterbak leggen. Dat scheelt vooral voor het imperiaal dat steeds meer los begint te raken door de klappen van de auto door alle kuilen in de weg. Nu de kont versterkt is kan dit gewicht er achterin wel weer bij.

Bij vertrek uit Erfoud hebben we een gravelweg naar Merzouga. Het blijkt al snel comfortabeler om naast de weg over het zandpad te rijden. We maken schitterende filmbeelden van de auto’s door het zand en over de gravelweg. Onderweg zien we nu heel veel gebouwen of Kashba's van leem. Vaak complete kastelen. En er lopen overal Kamelen, soms beladen in een karavaan door de woestijn. Ook zijn hier veel vindplaatsen van fossielen. 

Merzouga ligt aan de rand van de Sahara. De zandduinen beginnen direct achter het ‘hotel’. In Merzouga blijven we voor een eerste rustdag om wat bij te komen van al het rijden de afgelopen 6 dagen. Inmiddels heben we nu ca. 3500 km gereden, dus zijn we in kilometers op de helft. We doen ook een wasje, en deze extra dag is prima om eens wat te oefenen met rijden door het zand. Dat valt tegen. Het is erg mul. Zelfs de 4x4 jeeps trekken het maar met moeite om daar doorheen te komen, dus dat wordt hard werken straks. Ook is het nu flink warm overdag. De temperatuur loopt hard op naar rond de 30 gr, terwijl het ’s nachts sterk afkoelt. De lucht is glashelder diep blauw.

Vanaf zaterdag 8 feb. gaan we de extreme route proberen van Merzouga naar Zagora. Dat betekent de woestijn in en daar overnachten omdat de etappe naar de volgende plaats te lang is om in een dag te rijden. Internet zal er de komende dagen dus niet zijn.

Foto’s zullen we proberen in te voegen, maar ook dat is erg lastig. Zodra er internetverbinding is proberen we wat te plaatsen, en Dorien zal proberen of ze wat foto’s die we via Whatsap verzonden hadden kan toevoegen op de site.

Na de voorspoedige tocht door Europa hebben we op 4 feb. de boot genomen naar Ceuta. Om 7:00 verzamelen bij het hotel. Daarna de boot op en na een tochtje van ca. 45 min. komen we aan op het Afrikaanse continent. Wanneer je naar Ceuta vaart zie je de rotsen bij Tanger liggen, en met wat fantasie zie je daarin een vrouw met flinke boezem die op de rug omhoog ligt te kijken. Vervolgens moeten we even wennen, want nu hebben we geen TomTom meer, en is het navigeren op de telefoon en een kaart met veel te grote schaal waarbij de namen vaak net anders worden gespeld op de kaart dan op de navigatie op de telefoon. Toch vinden we al snel de weg naar de grensovergang van Ceuta naar Marokko. Bij deze grens weet je meteen weer waarom wij de EU hebben ingevoerd. Drie uur lang van loket naar loket voor de ene stempel na de andere bij hele foute mannetjes met grote petten en 'helpers' die daarvoor weer wat euro's vragen. Maar uiteindelijk is het gelukt. Net na 12:00 zijn we dan eindelijk door alle red tape en kunnen we Marokko in. De auto is overigens geheel niet onderzocht. 

Deze eerste dag rijden we via een mooie route deels langs de kust. Dat betekent in de praktijk wegen met een smal stuk afgebrokkeld asfalt in het midden en soms gravelweg met grote gaten. Wel een test voor de auto's. We komen er al snel achter dat veel auto's wel erg zwaar beladen zijn, en goede grondspeling essentieel is. Maar de rit is schitterend. Dwars door kleine bergdorpjes waar het ook nog markt is, maar nauwelijks een weg, meer een modderpad. Op straat lopen ezeltjes, geiten en kippen. Het lijkt bijna wel middeleeuws, maar dan met ongelofelijk veel oude Mercedes taxi's en busjes. Die zijn hier overduidelijk favoriet. Als je een auto kunt betalen althans, want hoewel we maar 200 km. van Fes zijn zie je hier op het platteland ook heel veel echte armoede. We overnachten bij Fes op camping 'Le Diamand Vert', de eerste nacht kamperen. Bevalt goed, hoewel het 's nachts erg fris wordt. Maar we hebben nog mazzel. We horen van een ander team dat in Spanje hun tentje had opgezet in een knollenveld, en daar om 3:00 's nachts door de Guardia Civil vanaf zijn gehaald en naar een camping zijn gebracht. Terwijl het 8gr. vroor. 

Na Fes gaan we de volgende dag, woensdag 5 februari, met een schitterende rit door het binnenland van Marokko naar Meski Oasis over de 'witte' weggetjes op de kaart. Inmiddels is goed te merken dat het veel langer licht is dan in NL. En de temperatuur loopt nu ook goed op als de zon schijnt. Na het inpakken van de tent weer vroeg op. De route gaat over een bergpas waar nog sneeuw ligt. De weg is redelijk goed begaanbaar. Het asfalt is brokkelig waardoor je vaak op de gravelstrook langs de weg moet uitwijken. Soms is het steil, maar zelfs de Trabant komt er tegenop. Kwestie van tandje terugschakelen en niet veel haast hebben. We rijden in groepjes van ca. 5-8 auto's. Die 27Mc bakkies komen nu ook goed van pas. Er wordt van alles op gekletst en het is erg handig om aanwijzingen te geven over de route of tegenliggers op de smalle 2-baans wegen. Onze Benz kan het allemaal prima bijhouden. En schitterende uitzichten over dalen en bergen. De bestemming vandaag is Meski Oasis. Een eenvoudige camping op een heel mooie plek met palmbomen. 's Avonds maken we een mooi kampvuur en komt er een medereiziger (Bert) met gitaar bij zodat het erg gezellig wordt. De groep leren we zo langzamerhand ook steeds beter kennen. De sfeer is goed en met het kamperen deel je veel ervaringen uit. De wifi is nu wel steeds vaker lastig te vinden dus de updates zullen wat minder regelmatig zijn en met minder foto's.

Vandaag weer een lange rit, Helemaal van noord naar zuid Spanje, ca. 900 km. En bij vertrek in Burgos een grote verrassing: sneeuw. En niet zo'n beetje, maar compleet met sneeuwschuivers. Het lijkt wel wintersport, en we zijn blij met onze winterbanden die we hadden bedoeld voor in het zand in Marokko. Toch maar ski's mee moeten nemen? Aart heeft mooie berichten op Facebook geplaatst.

Vanaf Burgos via Sevilla naar het zuiden. Zowel Aart als ik zijn nog nooit zover met de auto geweest, alle wegen die we nu gaan rijden zijn nieuw.  Prima wegen trouwens in Spanje. En langzaam neemt ook de regen en (tegen-)wind af. En  het valt ook op dat we nu een stuk zuidelijker zijn. De temperatuur begint na de koude start nu ook op te lopen. Onderweg stoppen we halverwege voor inkopen en wat Tapas (nou ja, de Mac). Het valt ook op dat het behoorlijk groen is, ik had gedacht dat de binnenlanden in Spanje erg droog zouden zijn. Maar dat zal ook wel komen omdat het februari is en de regen regelmatig met bakken naar beneden komt. En het blijft veel langer licht, tot ca.19:00, terwijl het in NL in februari al om 17:00 behoorlijk schemert.

Bij Sotogrande ontmoeten we de andere deelnemers aan de Challenge weer. De gewone auto's rijden behoorlijk snel, de kleine jeeps en de Trabant hebben veel tijd nodig en zijn nu nog niet binnen. We eten met een aantal andere deelnemers bij ons hotel Los Camelias. Hier hebben we ook tickets gekocht voor de overtocht naar Ceuta morgenochtend, wanneer we Europa achter ons laten. De start is om 7:00, dus het wordt op tijd opstaan.

De barrel heeft de eerste 2600 km probleemloos gedaan. We hebben langzamerhand wel zin in wat andere muziek, de nummers op mijn telefoon ken ik nu wel..

Vandaag weer lekker kilometers gemaakt. Na vertrek uit Blois eerst het ijs van de auto krabben en de achterdeur blijkt vastgevroren. Kouder dan in NL dus. Verder naar Bordeaux, en van daar naar Biarritz.  Bij Biarritz is het stormachtig. Grote golven en de boulevard wordt afgesloten. We hebben een mooie foto bij het hotel gemaakt en een filmpje.

Na Biarritz besluiten we binnendoor te gaan over de Pyreneeën naar Pamplona. In de bergen ligt nog behoorlijk veel sneeuw, niet gedacht hier nog een plaatje van de auto in de sneeuw te maken. 

Na Pamplona doorgereden naar Burgos, en daar zitten we nu in een hotelletje. Ik zag net op het weerbericht dat het morgen in heel Spanje storm en regen is, maar gelukkig doet de Barrelbenz het zonder morren. Alleen niet te hard tegen de wind in, anders halen we de 1:10 niet meer. En inmiddels hebben we ook de eerste uitvaller.

De auto is ingepakt. Alles zit erin, en na alle weken van voorbereidingen zijn we echt vertrokken.  

Vanochtend vroeg uit de veren en om 9:00 melden in Amsterdam voor de start van ons avontuur. Daar kregen we ook het routeboek uitgereikt, Om 11:00 de start, uitgezwaaid door heel veel familie en vrienden. Ondanks de temperatuur een heel warm afscheid.

Met stevige tegenwind in konvooi naar Hazeldonk, waar de uitzwaaiers van de deelnemers uit zuid Nederland klaarstonden. De tegenwind speelt wel parten, sommige deelnemers hebben moeite om de 100 km/u te halen. Vervolgens rond 13:30 dan eindelijk de Belgische grens over en op weg naar het zuiden. 

Na een korte stop in Parijs bij de Arc de Triomph (zie ook filmpje). zijn we nu in Blois. De Barrelbenz doet het prima. Nu lekker eten en nog even het thuisfront laten weten dat alles goed is. 

Ongelofelijk. Dat is de bijdrage van Michiel Sluyters van Jumble Textiel Print Promotie in Den Haag. Daar kunnen we mee aankomen bij de Kairaba nursery school. En het gaat nog verder. Een heel enthousiaste Alex Claasen van Claassen Coatings had plannen mee te doen aan de Noordkaap Challenge maar daar kwam een nieuw huis tussendoor. Ze doen mee en gaan ons iedere dag volgen. En ook administratiekantoor RBS BV uit Rijswijk heeft zo'n bijdrage geleverd.

Verder is er nog een jerrycan bijgedragen door Mareen van PEEN styling, en een van Bart en Elies van www.gitaarschooldenhaag.nl en www.eliesvanderlinden.nl.

Indrukwekkend dat zoveel mensen enthousiast zijn en op deze manier een bijdrage willen leveren.

Daarmee hebben we nu een mooi sponsorbedrag en bovendien 25,5 van de 30 benodigde jerrycans benzine gesponsord gekregen. En dan hebben we nog de goodies, kleding en het gereedschap en de uitrusting van onze reis voor de Kairaba Nursery School. Nu alleen nog eens kijken hoe we dat allemaal in de auto mee gaan krijgen.

En vandaag had Babette, de oudste dochter van Aart, haar spreekbeurt op school in groep 5 over onze reis naar Afrika. De auto is op school bewonderd en ze heeft een 8,5 gekregen.

We denken ook al even na over het einde van de rit. Na de finish in Dakar worden de auto's geveild in Banjul. Maar voor de veiling moeten de auto leeg worden opgeleverd. Alle uitrusting moet er dus uit.

Ik las in een verslag van een equipe van vorig jaar dat zij hun uitrusting hadden gegeven aan de Kairaba 'nursery school' (kleuterschool) voor kinderen van 3-7 jr. Die school met ca. 100 leerlingen is gebouwd met hulp van de stichting hand to hand (www.stichtinghandtohand.nl) en via de Amsterdam - Dakar organisatie hebben we daarmee contact gelegd. We hebben behalve het gereedschap en de kampeeruitrusting inmiddels ook al o.a. knuffels en potloden voor ze. En Aart gaat nog achter een connectie aan met een textieldrukkerij, om te zien of we daar nog wat t-shirts of petjes kunnen lospeuteren. Met trots en heel veel dank voor de support en het enthousiasme kunnen we melden dat we inmiddels voor 23,5 jerrycan benzinedonateurs binnen hebben. Nog 6,5 te gaan voor de komende dagen. Daarnaast hebben we met behulp van de andere sponsoren al een mooie pot kunnen maken om na de autoveiling in Gambia de beoogde € 2500,- te doneren voor het zonne-energieproject.

We staan te popelen om te gaan..

Met dit artikel in het Witte Weekblad krijgt de rit nog meer bekendheid.

En ook de sponsoring gaat door. Met bijdragen van de schilders van Zitman (3x jerrycan), tevens verjaardagskado voor Aart, en een bijdrage van Marcel Booiman (1x), komen we inmiddels een heel eind met onze rit. 

Vandaag ook onze laatste serie vaccinaties en de Malariapillen gehaald. Nu verder met het to do lijstje afwerken en inkopen doen voor onderweg.

  Onze reis krijgt steeds meer aandacht. Radio Amsterdam FM heeft onze plannen gezien op de site van de Amsterdam Challenge en wilde graag in de uitzending wat aandacht besteden aan de challenge. De uitzending is terug te luisteren met deze link. 

En ook het overzicht met sponsors wordt steeds indrukwekkender.  We hebben nu ook bijdragen gekregen van:

Aad en Anke Draijer (1x)

Jannie van Veldhuizen (1,25x)

fam. Hendriks (1x)

Nikic (1x)

J. de Groot Elektrotechniek, Patric  van der Meer (1x)

Daarmee staat de teller voor de jerrycan actie inmiddels op 11 sponsors voor 680 euro. Geweldig! 

Verder vandaag maar eens een internationaal rijbewijs gehaald bij de ANWB. Of eigenlijk: meteen maar twee stuks. Ziet er prima uit met indrukwekkende stempels en een foto. Daarmee kan er eventueel nogeens een achterblijven als een Afrikaanse beamte wat teveel 'baksish' wil hebben voor we het weer terugkrijgen.

De startlokatie is nu ook bekend. Het startschot is op 1 februari om 11:00 bij Café Noorderlicht op de NDSM werf in Amsterdam (NDSM plein 102, 1033 WB Amsterdam). Wie wil is van harte welkom om ons en de andere deelnemers aan de Challenge uit te zwaaien.

De auto is er nu ook klaar voor. Dit weekend hebben we aan onze barrel de laatste aanpassingen gedaan met de sterke voorveren en een stalen plaat onder de motor. En bij de montage van die plaat hebben we meteen ook 2 extra versterkte sleepogen gemaakt. We zijn een complete zaterdag zoet geweest in de garage van Xavier van XM Cars in Zoetermeer. Maar het resultaat mag er zijn: de auto staat hoger op de poten, en het veercomfort is nog prima. 

Boven de oorspronkelijke vering, onder na de montage van de sterkere veren.

Ook hebben we uiteindelijk maar een nieuwe 27Mc radio gekocht. Het oude bakkie valt steeds uit ondanks het opnieuw solderen van de verbindingen. Een nieuwe blijkt nog geen 50 euro te kosten en is bovendien eenvoudig aan te passen zodat hij wat meer zendvermogen heeft om het bereik te vergroten. Hij is nu ingebouwd, samen met een verdeelblokje met drie 12 volt stopcontacten om de apparatuur onderweg van stroom te voorzien.

Babette, de dochter van Aart gaat volgende week op school een spreekbeurt geven over de reis die we gaan maken. Dan moet de auto natuurlijk wel bij de school staan om hem eens goed te kunnen bekijken. Babette: alvast veel succes, het zal vast een mooi verhaal worden.

En we hebben we er weer 2 jerrycan sponsors bij:

Peter en Jeanette (1x)

Duurt en Winy (1x)

Geweldig bedankt!